‘Een visie zonder uitvoering is een hallucinatie’, hoorde ik pas geleden in een nieuwsitem over de doorrekening van de verschillende partijprogramma’s door het CPB.

Ik moest er aan denken toen ik de tekst van het Grondstoffenakkoord nog eens doorlas, samen met enkele van de 180 adhesiebetuigingen van partijen die deze intentieverklaring om te komen tot een circulaire economie in 2050 hebben ondertekend.

Verbaasd constateerde ik dat een aantal partijen de ondertekening blijkt te hebben gebruikt als reclameblokje voor eigen bedrijf of organisatie, random gemixt met de begrippen ‘Circulaire Economie’ en ‘Duurzaamheid’.

Overkoepelend recyclingplatform FHG die mede namens de FNOI het akkoord heeft onderschreven, blijkt als één van de weinigen te beseffen wat de praktijk vraagt om onze economie circulair te maken:

• design for re-use & recycling;
• wegnemen belemmeringen voor recycling;
• sturen op kwaliteit en afzet in plaats van op inzamelpercentages.

Alleen met die combinatie krijg je de kringloop dichtgetimmerd. Dat besef blijkt er bij de meeste partijen nog lang niet.

De druk om inzamelpercentages te halen en kosten te drukken leidt er toe dat gemeenten en andere beleidsbepalers willen overschakelen op laagwaardige inzamelsystemen en nascheiding.
Ook voor materialen waarbij dit recycling onmogelijk maakt.

Want daar waar de kwaliteit van de inzameling in rap tempo verslechtert, wordt de kwaliteit van de output steeds belangrijker.

Vanuit het ministerie van IenM en de politiek is er echter niemand die aan de bel trekt. Hopelijk gaat daar op korte termijn verandering in komen.